اختصاصی شاخص برتر؛
تهران وارد فاز جدید بحران شد / داغ شدن بازار اجاره کانتینر!
بحران مسکن در تهران به فاز جدید و غمانگیزی وارد شده است؛ جایی که شهروندان نه تنها برای یافتن سرپناه برای خود، بلکه برای نگهداری از اثاثیه منزلشان نیز مجبور به پرداخت هزینههای گزاف هستند. بررسیها در دهم آبانماه ۱۴۰۴ نشان میدهد بازار “اجاره انبار-کانتینر” برای نگهداری وسایل، با ارقامی تکاندهنده رونق گرفته است. از اجاره ماهانه ۲,۸۰۰,۰۰۰ تومانی برای یک فضای ۲۰ متری تا رهن کامل ۸۰,۰۰۰,۰۰۰ تومانی برای یک کانتینر ۱۴ متری. این کانتینرها به قبرستان موقت خاطرات و نمادی از زندگیهای معلق تبدیل شدهاند؛ زندگیهایی که به دلیل طلاق، مهاجرت یا ناتوانی در پرداخت اجارهبها، از هم پاشیدهاند.
وقتی توان پرداخت اجارهبهای یک آپارتمان وجود ندارد، وقتی زوجی از هم جدا میشوند یا فردی تصمیم به مهاجرت میگیرد، اولین سوال این است: با وسایل یک عمر زندگی چه باید کرد؟ پاسخ این سوال، بازاری جدید و پررونق را در حاشیه شهر تهران شکل داده است. آگهیها تصویری واضح از این واقعیت تلخ را نشان میدهند:
- یک انبار-کانتینر ۲۰ متری در منطقه اتحاد، با ودیعه ۵,۰۰۰,۰۰۰ تومان و اجاره ماهانه ۲,۸۰۰,۰۰۰ تومان عرضه میشود.
- در بوستان ولایت، یک کانتینر کوچکتر ۶ متری، با ودیعه ۱,۰۰۰,۰۰۰ تومان و اجاره ماهانه ۲,۱۰۰,۰۰۰ تومان در دسترس است.
- گزینه ارزانتر، یک انباری ۱۴ متری در شهرک طالقانی با اجاره ماهانه ۱,۸۰۰,۰۰۰ تومان و بدون نیاز به ودیعه است.
این ارقام به این معناست که برخی شهروندان، ماهانه مبلغی نزدیک به حقوق پایه یک کارگر را فقط برای اینکه وسایلشان زیر باران نماند، پرداخت میکنند.
![]()
شوک ۸۰ میلیون تومانی: رهن کامل برای یک جعبه فلزی
نقطه اوج این تراژدی، آگهی “رهن کامل” یک انبار کانتینری است. در شهرک طالقانی، یک انبار مسقف ۱۴ متری که ظرفیت آن “یک کامیون خاور” ذکر شده، با مبلغ رهن کامل ۸۰,۰۰۰,۰۰۰ تومان واگذار میشود. ۸۰ میلیون تومان، پولی که تا همین چند سال پیش میتوانست ودیعه یک آپارتمان کوچک در مناطق متوسط تهران باشد، امروز تنها برای تأمین سرپناهی فلزی برای اثاثیه یک زندگی کافی است. این مبلغ به تنهایی گویای عمق فاجعهای است که در بازار مسکن رخ داده و اقشار مختلف جامعه را به سمت راهحلهای غیرمتعارف و پرهزینه سوق داده است.
این کانتینرها دیگر فقط جعبههای فلزی نیستند؛ آنها به اتاقهای انتظار تبدیل شدهاند. اتاقهایی که در آن، مبلمان، یخچال، کتابها و عکسهای خانوادگی در سکوت و تاریکی منتظرند تا شاید روزی دوباره به خانهای واقعی بازگردند؛ خانهای که صاحبانشان توان پرداخت هزینههای آن را داشته باشند.