کتک‌خورترین دانش‌آموز در گینس/ از ناظم قزوین تا مرگ کودک زنجانی
مهدی محمدی در یادداشتی شخصی با عنوان «ثبت کتک‌خورترین دانش‌آموز در گینس» روایتی تلخ از تجربه نسل‌هایی را نوشته است که با «تازیانه و ترس» بزرگ شدند؛ نسلی که هنوز صدای خشونت از کلاس‌های سرد و خاطرات ضربه‌های ناظم را در روح خود حمل می‌کند. او می‌نویسد: «نکند هنوز هم کتک می‌خوریم؛ فقط شکلش عوض شده است؟»
در پی خبر تنبیه بدنی دانش‌آموزی در قزوین، یادداشتی از مهدی محمدی، نویسنده و فعال فرهنگی، با عنوان «ثبت کتک‌خورترین دانش‌آموز در گینس» منتشر شد. او در این متن، تجربه نسل خود از آموزشِ مبتنی بر کتک و تحقیر را بازگو کرده و از تداوم آثار این خشونت در روان جامعه هشدار داده است.
محمدی با اشاره به خاطره‌ای از دوران تحصیل می‌نویسد که چگونه معلمی پس از یک شوخی مبصر، با عصبانیت او را به‌شدت مورد ضرب‌وشتم قرار داد و این صحنه هنوز در ذهن شاگردان مانده است.
او در ادامه یادداشت آورده است: «در آن روزها کتک خوردن، بخشی عادی از آموزش بود. ما در سرمای زمستان دستان خود را پیش از رسیدن ناظم چون قربانیان معبد خشم دراز می‌کردیم تا تنبیه شویم. نه قانونی بود و نه مرزی.»
محمدی تأکید می‌کند که فرهنگ تنبیه از کلاس‌های درس به فضای اجتماع و خانواده سرایت کرده است: «بعد از معلم، نوبت به سیلی پدر می‌رسید. او هم به‌جای حمایت، امتداد همان ضربه‌ها بود.»
او با اشاره به موارد اخیر خشونت در مدارس می‌نویسد: «یک کودک، یک جهان است؛ مرگ او زیر دست معلم، فروپاشی یک جامعه است. اما ما آن‌قدر به کتک خوردن عادت کرده‌ایم که دیگر در برابر درد واکنشی نداریم.»
نویسنده در پایان یادداشت خود از نهاد آموزش و پرورش می‌خواهد با نگاهی بلندمدت و مدیری کاردان، ساختار تربیتی را بازسازی کند. به باور او «کتک در رگ‌های فرهنگ آموزشی ما جاری مانده» و برای اصلاح آن، ثبات مدیریتی و اصلاح بنیادین سیاست تربیتی ضروری است.
